News247 Άγρια επεισόδια μετά την πορεία. Προσαγωγές και τραυματίες σε Εξάρχεια και ΑΠΘ.
Athens Voice Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος: Πού βρίσκονται σήμερα Κορκονέας και Σαραλιώτης
Τα Νέα Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος: Η δολοφονία που άλλαξε την Ελλάδα
Ατάκα
- Άμα δεν τον είχαν σκοτώσει, σήμερα θα ήταν 107 χρονών ο Αλέξανδρος και θα έπαιζε με τα τρισέγγονα, τα δισέγγονα, τα μονοσέγγονα και τα σέγγονα του.
Καλωσόρισμα
Καλωσορίσατε στη χώρα των βλαμμένων. Μιας και τυγχάνω εγνωσμένος γέροντας της Ορθοδοξίας, σας έχω μια inside ενημέρωση σχετικά με το 2100. Οι παραπάνω τίτλοι ειδήσεων καθώς και η ατάκα αποτελούν προϊόν φαντασίας. Όχι επειδή δεν θα λαμβάνουν χώρα τέτοια επεισόδια· αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Αλλά επειδή το 2100 δεν θα υπάρχει πλέον Ελλάδα. Δεν δικαιούται να υπάρχει άλλο αυτή η χώρα μέσα στο ανελέητο παιχνίδι της φυσικής επιλογής. Μιλάμε για τη χώρα που βιώνει μια άνευ προηγουμένου κρίση η οποία κοντεύει να αγγίξει τη δεκαετία και ο κόσμος, ακόμα και σήμερα:
είτε βγαίνει στους δρόμους για να σπάσει και να κάψει ό,τι βρει μπροστά του διαμαρτυρόμενος ενάντια στη βία (βρες το λάθος),
είτε ανέχεται κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις οι οποίες με τη σειρά τους ανέχονται το κάθε κακομαθημένο μπάσταρδο να προκαλεί ζημιές χιλιάδων € σε άτομα τα οποία δεν γνωρίζουν αν αύριο θα έχουν να πληρώσουν τον ΕΝΦΙΑ,
είτε σχολιάζει από το Facebook το δίκαιο ή μη των εξεγέρσεων.
Το 2008 ο 15χρονος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος σκοτώνεται από τα πυρά του Επαμεινώνδα Κορκονέα. Άδικα. Εντελώς άδικα! Σε μια εποχή όπου τα φιλοακροδεξιά σώματα ασφαλείας έχουν αρχίσει γενικότερα να εκδηλώνονται με υπερβάλλοντα ζήλο, καθώς το παραδοσιακό κρυφοστέγαστρο τέτοιων απόψεων, η ΝΔ, βρίσκεται στην εξουσία και μάλιστα με υπουργικά καραγκιοζοφασιστάκια τύπου Μαργαρίτη Τζίμα ο οποίος είχε τότε δηλώσει ότι η ΝΔ δεν φέρει καμία ευθύνη για τέτοιες καταστάσεις αναίτιας και υπέρμετρης βίας καθώς ο Κορκονέας είχε λάβει την εκπαίδευσή του αλλά και διοριστεί επί ΠΑΣΟΚ!
Η οργή του κόσμου, με το συγκεκριμένο συμβάν, είχε ξεχειλίσει δικαιολογημένα με αποτέλεσμα τα γνωστά εκτεταμένα επεισόδια της 6ης Δεκεμβρίου του 2008. Και το αδικαιολόγητο ξέσπασμα κατά δικαίων και αδίκων, το οποίο όμως, αν μη τι άλλο, δεν είναι δα και κάτι πρωτόγνωρο όταν η κοινή γνώμη εξεγείρεται μαζικά. Όποιος νομίζει ότι τέτοια φαινόμενα συμβαίνουν αποκλειστικά στην Ελλάδα, καλά θα κάνει να πάει, έτσι ενδεικτικά, μια βόλτα από Wikipedia μεριά και να διαβάσει για τις ταραχές του Los Angeles το 1992 με την αναίτια δολοφονία του Rodney King. Και τους διαδηλωτές να ξεσπάνε αδικαιολόγητα κατά δικαίων και αδίκων με το κασετόφωνο, τους Body Count και τον ύμνο Cop Killer (ναι, είμαι τρελός fan του Ice T) στον αριστερό ώμο και το περίστροφο στο δεξί χέρι. 53 άδικοι θάνατοι ήταν τότε η απάντηση στη διαμαρτυρία για τον αδικοχαμένο Rodney King (βρες το λάθος), αλλά όπως έχουμε αναφέρει ήδη, το "εν βρασμώ" έχει δυστυχώς τέτοια και πλήρως αναμενόμενα αποτελέσματα. Ααα, για να μην το ξεχάσω, υπήρξαν και κοντά στο 1 δις $ υλικές ζημιές!
Γνωρίζετε όμως ποια είναι η γαμημένη διαφορά ανάμεσα στα επεισόδια της Αθήνας του 2008 και τη μάχη του Los Angeles το 1992; Στην Αμερική δεν τηρούν κάποια αναθεματισμένη επέτειο ενώ στην Ελλάδα τα επαναλαμβάνουμε ευλαβικά, κάθε χρόνο, σε μια καθιερωμένη εκδήλωση διαμαρτυρίας ενάντια στη βία. Γι’ αυτό σπάμε. Και καίμε. Και πετάμε Molotov. Επειδή διαμαρτυρόμαστε για τη βία!
- Έλα τώρα, μην τα ξεφτιλίζεις έτσι όλα. 1ον δεν είναι οποιαδήποτε βία αλλά κρατική βία και 2ον σκέψου και τον καημένο τον Γρηγορόπουλο, 15 χρονών παιδί. Σήμερα θα ήταν 25 ετών και θα σπούδαζε.
- Θα ξεκινήσω απ’ το δεύτερο. Που το ξέρεις ότι θα ήταν σήμερα 25 ετών και θα σπούδαζε; Μπορεί να είχε φύγει στα 21 του από τροχαίο ή στα 23 του από καλπάζουσα λευχαιμία, μπορεί να ήταν σήμερα 25 και θαμώνας των γηπέδων ή μπορεί να έπαιζε online πόκερ. Το μόνο βέβαιο είναι ότι άμα είχε ως σοβαρό προσανατολισμό του τις σπουδές, θα την είχε κάνει για κάποια άλλη πολιτισμένη χώρα προκειμένου να ξεφύγει από τη μοίρα που θα του είχαν στρωμένη μπροστά οι πανηλίθιοι ιδεοληπτικοί παρτάκηδες συμπολίτες του. Και ας μην πιάσουμε και το θέμα με το πόσοι 15χρονοι φεύγουν άδικα απ’ αυτή τη ζωή σε ετήσια βάση. Και ας μην ανοίξουμε και την ηλικιακή ψαλίδα έτσι ώστε να περιλαμβάνει και 13χρονους, και 16χρονους αλλά και 17χρονους. Αν επεκτείνουμε δε τον συλλογισμό μας και στις SOMETHINGχρονες, τότε τα κακομαθημένα μπάσταρδα θα πρέπει να δουλεύουν υπερωρίες και να πεθάνουν από υπερκόπωση προκειμένου να μην αφήσουν μαγαζί για μαγαζί, ρημάζοντας το μέλλον της χώρας για την οποία διαμαρτύρονται ότι δεν τους προσφέρει όραμα στο μέλλον (ξαναβρές το λάθος). Πάμε και στο πρώτο τώρα για να το κλείσουμε κάποτε το θέμα. Ναι, το ξέρω ότι σου είναι ιδιαίτερα βολικό να αναγνωρίζεις καλή και κακή βία ανάλογα με το ποιο είναι το ιερό σου βιβλίο, αλλά η αλήθεια είναι μία και τόσο εξαιρετικά απλή ώστε ο τρισμέγιστος George Carlin κατάφερε, με άλλη αφορμή, να την διατυπώσει σε μία και μόνο πρόταση:
Το να κηρύσσεις πόλεμο για να επιβάλεις την ειρήνη είναι σαν να γαμάς υπέρ παρθενίας!
Δεν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη εισαγωγή, καθώς η συγκεκριμένη ιστορία βγάζει μάτι.
Τρεις ακαδημαϊκοί, very χολοσκασμένοι (που έλεγε και η πολυαγαπημένη Γεωργία Βασιλειάδου) από τον καρκίνο της αριστερής προπαγάνδας υπέρ του πολιτικώς ορθού, την οποία προάγουν εντελώς ξεδιάντροπα τα πανεπιστήμια, έστησαν το εξής project:
Από τον Ιούνιο του 2017 άρχισαν να υποβάλουν επίτηδες μούφα εργασίες σε επιστημονικά περιοδικά γύρω από την ευρύτερη θεματολογία των Gender, Race, Sexuality, Fat και Social Studies, οι οποίες όμως συμβάδιζαν πλήρως με το πολιτικά ορθό σε επίπεδο συμπερασμάτων. Το όλο project στήθηκε προκειμένου να ξεσκεπάσει:
Τη γενικευμένη ανικανότητα των reviewers να διακρίνουν τις μαλακίες και το τρολάρισμα από τον επιστημονικό λόγο.
αλλά τελικά είχε ως αποτέλεσμα και τις παρακάτω διαπιστώσεις:
Η διαφθορά της ακαδημαϊκής κοινότητας η οποία πλέον εγκρίνει ή απορρίπτει εργασίες, όχι με βάση τη μεθοδολογία, την πρωτοτυπία και τη συνολικότερη αξία τους αλλά με το αν και κατά πόσο αυτές εξυπηρετούν την ευρύτερη αριστερή ατζέντα των δικαιωματιστών.
Το ότι απαγορεύεται να έχει παράπονο αντιμετώπισης οποιοσδήποτε λευκός και οποιοσδήποτε άνδρας, ακόμα κι αν κατηγορείται για τα πλέον παρανοϊκά πράγματα του κόσμου με τα πλέον σαθρά επιχειρήματα. Απλώς δεν μπορεί να διαχειριστεί το γεγονός ότι χάνει την εξουσία του!
#ΚΑΙ_ΤΩΡΑ_ΚΛΑΙΜΕ
Πολλές από τις εργασίες τους, οι οποίες εξήγαγαν συμπεράσματα επιεικώς για τον πεοκλή, δημοσιεύθηκαν ακόμα και σε περιοδικά υψηλού κύρους. Για να πάρετε μια ιδέα, θα δείτε live στο παρακάτω βίντεο τη φάση που τους ανακοινώνεται μέσω email ότι η εργασία τους που υποστηρίζει ότι τα σκυλιά που πηδιούνται μέσα στη μέση του δρόμου προάγουν την κουλτούρα του βιασμού (!!!) καθώς και τη φάση που οι reviewers δηλώνουν την ανησυχία τους για το αν και κατά πόσο οι ερευνητές σεβάστηκαν το privacy των σκυλιών!
Άλλες "σοβαρές" μελέτες που έγιναν αποδεκτές;
Η άρνηση των ανδρών να χρησιμοποιήσουν δονητή εκ των όπισθεν, οφείλεται σε ομοϋστερία και γενκότερη φανατική πολεμική απέναντι σε gay και trans.
Η αγάπη των ανδρών απέναντι στα βάρη και το fitness οφείλεται σε ένα επιβεβλημένο μοντέλο κοινωνικής καταπίεσης και ότι αυτή (η καταπίεση) θα μπορούσε να αρθεί με την υποχρεωτική και με συγκριτική προβολή των fat activists σε περιοδικά body building.
ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ! Το γαμάτο "Our Struggle is My Struggle: Solidarity Feminism as an Intersectional Reply to Neoliberal and Choice Feminism" του οποίου τα 2/3 (περίπου 3600 λέξεις) προέκυψε από μετάφραση του κεφαλαίου 12 του Mein Kampf (Ο Αγών Μου) με απλή αντικατάσταση λεκτικών όπως "εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα" σε "φεμινιστικό κίνημα" και "Εβραίοι" σε "λευκοί άνδρες" και "πατριαρχία".
Όταν το Mein Kampf έγινε αποδεκτό, η ομάδα τρομοκρατήθηκε αφού είχε γίνει πλέον ξεκάθαρο ότι ο αυταρχισμός στις μέρες μας όχι μόνο παραμένει σκληρός αλλά και καλά καμουφλαρισμένος πίσω από τα προσχήματα της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Και φυσικά άρχισε να δημοσιεύει τα πορίσματα από το σχεδόν διετές project.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ υποβλήθηκαν 20 papers, έγιναν αποδεκτά τα 7 και δημοσιεύθηκαν τα 4!
Ας πρόσεχε η αλήθεια!
Στις μέρες μας ενδιαφέρει αποκλειστικά η στήριξη της σύγχρονης Βίβλου που ονομάζεται πολιτική ορθότητα. Κάποιοι από εμάς συνεχίζουμε να φωνάζουμε βλέποντας το κατάντημα του πολιτισμένου κόσμου. Εσείς οι υπόλοιποι, είσαστε επιεικώς για τα πανηγύρια αν όχι υπεύθυνοι για τη γενικευμένη μισαλλοδοξία και το ξαναζωντάνεμα της ακροδεξιάς απ' άκρη σε άκρη.
Από το Δράκο με αγάπη!
ΥΓ: Νομίζω ότι και ο τέρμα καθυστερημένος μπορεί πλέον να αντιληφθεί γιατί ο όρος feminazi, κάθε άλλο παρά άκυρος είναι!
Κι αν σας έλεγα ότι τη Χρυσή Αυγή δεν υποστηρίζει μόνο το 7% των ψηφοφόρων, όπως αυτό καταγράφηκε στις εθνικές εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015; Κι αν σας έλεγα ότι αυτό το ποσοστό ενδέχεται να βρίσκεται κοντά στο 15%;
Πώς προκύπτει ένα τέτοιο νούμερο; Σίγουρα όχι από κάποια έγκυρη μέτρηση αλλά από την απλή λογική η οποία λέει ότι δεν υπάρχει κάτι το οποίο να απαγορεύει σε κάποιον ψηφοφόρο άλλου κόμματος να έχει τη Χρυσή Αυγή ως δεύτερη ή τρίτη επιλογή. Εκτός κι αν νομίζετε ότι στο 28% της ΝΔ στις συγκεκριμένες εκλογές δεν στεγάζεται και ένα σεβαστό ποσοστό δεξιάς πλέμπας, το οποίο βλέπει με συμπάθεια την δυναμική παρέα του Παναγιώταρου και του Κασιδιάρη.
15% ναζί στην Ελλάδα; Μπρρρρ… Δεν το μάθατε όμως από εμένα.
Ας πάμε σε κάτι άλλο τώρα. Τι θα λέγατε αν μαθαίνατε ότι στις συντριπτικά περισσότερες περιπτώσεις η ψήφος δεν είναι ξεκάθαρο "NAI" αλλά μια διστακτική πράξη μεταξύ του "Χμμμ… Ίσως αυτό." και του "Ε και τι να κάνω; Αφού όλοι είναι μαλάκες."; Τα κριτήρια επιλογής κόμματος εκτείνονται σε όλο το φάσμα που περιλαμβάνει το μη χείρον που είναι βέλτιστο, το προσωπικό κέρδος, την κοινή ψήφο με συγγενείς και οικογένεια, την πλήρως συνειδητοποιημένη ψήφο, την προσήλωση σε μία απ’ τις θέσεις ενός κόμματος, την τυχαία-έτσι-για-διαμαρτυρία επιλογή, την ενίσχυση του αντιπάλου δέους από το απευκταίο σενάριο κλπ.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Το εξής απλό. Οι άνθρωποι και οι ιδεολογίες τους κατανέμονται με τέτοιον τρόπο ώστε να καλύπτουν κάθε πιθανό σημείο στον πολυδιάστατο χώρο των ιδεών, και μάλιστα με τρόπο κάθε άλλο παρά συνεκτικό. Και αυτό επειδή ο ανθρώπινος εγκέφαλος συνεχίζει να είναι δέσμιος της νοητικής προκατάληψης που λέγεται Anchoring (Θυμάστε το Chematiasma;) και η οποία περιγράφει την τάση μας να λαμβάνουμε αποφάσεις στηριζόμενοι υπερβολικά σε προϋπάρχουσες πληροφορίες και επιλογές, αρνούμενοι να επανεξετάζουμε τα δεδομένα.
Επιστρέφοντας στο προαναφερθέν 15%, μπορείτε να βάλετε στοίχημα ότι δεν μιλάμε για ένα συμπαγές σώμα ναζιστών. Μιλάμε για ανθρώπους που παρέλαβαν κάποτε κάποιες ιδέες και αρνούνται να τις επανεξετάσουν. Μιλάμε για πολλούς αστοιχείωτους που άκουσαν σε μικρή ηλικία ότι ο πατριωτισμός είναι καλό πράγμα και αποφάσισαν, σε μεγαλύτερη ηλικία να συνταχθούν με τους αυτοαναγορευμένους πατριώτες της Χρυσής Αυγής, μην έχοντας ιδέα για τις αποκρουστικές τους απόψεις. Μιλάμε για ένα σωρό ξενόφοβους που έχουν εντοπίσει τα προβλήματα της Ελλάδας της κρίσης στους μετανάστες. Και μιλάμε για άλλους τόσους καμένους που φοβούνται "ΤΑ ΚΟΥΜΟΘΝΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑς ΠΑΡΟΥΝ ΤΑ ΣΠΗΤΙΑ". Αστοιχείωτος, ξενοφοβικός, καμένος. Σίγουρα δεν θα βρούμε θετικό πρόσημο σε κάποια απ’ αυτές τις λέξεις αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δικαιούμαστε να προάγουμε όλους αυτούς σε ναζιστές και στυλοβάτες του σκληρού πυρήνα της Χρυσής Αυγής. Για την ακρίβεια, όσο αρνούνται όλοι αυτοί να επανεξετάσουν τα δεδομένα που τους έφεραν κάποτε να στηρίξουν την εγκληματική οργάνωση του Μιχαλολιάκου, άλλο τόσο αρνούνται να επανεξετάσουν τα δεδομένα όλοι όσοι σπεύδουν να μαρκάρουν ανθρώπους για πάντα με τη στάμπα του ναζιστή, επειδή εντόπισαν σ’ αυτούς μια φορά κι έναν καιρό ρατσιστικό και φασιστικό λόγο. Και δεν λειτουργεί έτσι το πράγμα.
Η ταξινόμηση των ανθρώπων πάνω σε δίπολα δεν είναι αποδοτική στην ερμηνεία της κοινωνίας μας. Είναι εύκολη.
Τόσο εύκολη όσο και διχαστική και αποπροσανατολιστική. Είναι μια πρακτική η οποία επιτρέπει στα Παβλωφικά αντανακλαστικά μας να λειτουργούν υποδειγματικά σε μια αθλητική επιτυχία της Βούλας Παπαχρήστου, την ίδια στιγμή που παραμένουν κοιμισμένα στον νταή, μισάνθρωπο, αντιδημοκράτη και καταπιεστικό Παύλο Πολάκη. Βλέπετε, πριν από 5 χρόνια είχαμε σταμπάρει τελεσίδικα την πρώτη ως ναζί την ίδια ώρα που ο δεύτερος έχει σταμπαριστεί ως αριστερός! Αν πεις δε για τον Πάνο Καμμένο, αυτός έχει τα τελευταία 3 χρόνια τη στάμπα του συναγωνιστή της αριστεράς, χωρίς να έχει αλλάξει στην πολιτική του πορεία ούτε μια από τις ιδέες του.
Πατήστε και στο ενδιάμεσο. Δεν θα πέσετε. Αν θέλουμε να μπορέσουμε κάποτε ως κοινωνία να διαγνώσουμε αποτελεσματικά το που βρισκόμαστε και που πηγαίνουμε, είναι επιβεβλημένο να κάνουμε τα εξής δύο:
Αποβάλετε την κβαντική σας ματιά τώρα! Σταματήστε να βλέπετε τους ανθρώπους σαν ηλεκτρόνια τα οποία σε κάποια φάση της ζωής τους μεταπηδούν στην ακροδεξιά στιβάδα και παραμένουν για πάντα εκεί. Οι ιδέες ζυμώνονται και μεταβάλλονται δυναμικά και οι άνθρωποι μπορούν να αλλάζουν. Δεν έχουμε κανέναν λόγο να τους στέλνουμε πακέτο στην ακροδεξιά.
Περιπλέξτε τα αφηγήματά σας για τον κόσμο. Όταν σας είναι υπερβολικά εύκολο να εξηγήσετε πολύπλοκα πράγματα όπως συμπεριφορές και κοινωνικές τάσεις, όταν οι μοναδικές διαθέσιμες επιλογές σας είναι "μαζί μας" ή "εχθρός μας", κάτι κάνετε λάθος. Ή μάλλον, τα κάνετε όλα λάθος.
ΥΓ: Χωρίς δάκρυα και ρίγη συγκίνησης ή κάποιου είδους περηφάνια, μπράβο στη Βούλα Παπαχρήστου για το χρυσό της μετάλλιο. Και δείτε και τις δηλώσεις του μαλάκα εδώ...
Με αφορμή την διαδικτυακή κουβέντα που ξέσπασε με μερικούς μπερδεμένους (ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι τους αγαπάω) φίλους μου, ας ξεκαθαρίσουμε τα εξής:
Στην περίπτωση του παππού που πυροβόλησε τους ληστές οι οποίοι μπούκαραν στο σπίτι του στη Γλυφάδα, η συζήτηση ΔΕΝ γίνεται για τον 88χρονο per se. Θα αποφασίσει ούτως ή άλλως η δικαιοσύνη σχετικά με την τύχη του και οφείλουμε να τη σεβαστούμε. Να τη σεβαστούμε λέω. Απλώς να τη σεβαστούμε και όχι αναγκαστικά να την εμπιστευόμαστε.
Η κουβέντα όμως εδώ έχει να κάνει με τη συνολική αντιμετώπιση των εκάστοτε 88χρονων ή οτιδηποτέχρονων βρίσκονται αντιμέτωποι με την εισβολή κακοποιών στο σπίτι τους (των οτιδηποτέχρονων) και το αν και κατά πόσον ένας νόμος που προβλέπει τη δίωξη ανθρώπων που αμύνονται μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, είναι ενδεχομένως προβληματικός.
Ο βασικός προβληματισμός:
Όταν δύο άνθρωποι, ο Χ και ο Υ, βρίσκονται αντιμέτωποι σε μια κατάσταση η οποία μπορεί δυνητικά να εξελιχθεί σε δίλημμα του τύπου "Ο θάνατός σου, η ζωή μου!", και η κατάσταση οφείλεται αποκλειστικά στον Υ, δικαιούμαστε να κάνουμε λόγο για δικαιώματα στη σωματική ακεραιότητα ή ακόμα και τη ζωή του Υ;
Και η δική μου προσωπική απορία. Πώς έχουν καταντήσει έτσι οι σύγχρονες κοινωνίες; Επεκτείνουν απ’ τη μία ολοένα και περισσότερο τη νομική εμβέλεια και τις κυρώσεις σχετικά με τις απροσδιόριστες και εντελώς υποκειμενικές συνέπειες του λόγου και από την άλλη αρνούνται πεισματικά να αφήσουν εκτός νομικής κρίσης περιπτώσεις όπου παραβιάζεται κάποιο αντικειμενικό όριο, όπως το άσυλο της κατοικίας. Χωρίς να θέλω να γίνω εριστικός στο συγκεκριμένο θέμα, διαβάζω εδώ:
Άρθρο 9: (Άσυλο της κατοικίας)
H κατοικία του καθενός είναι άσυλο. H ιδιωτική και οικογενειακή ζωή του ατόμου είναι απαραβίαστη. Kαμία έρευνα δεν γίνεται σε κατοικία, παρά μόνο όταν και όπως ορίζει ο νόμος και πάντοτε με την παρουσία εκπροσώπων της δικαστικής εξουσίας.
Oι παραβάτες της προηγούμενης διάταξης τιμωρούνται για παραβίαση του οικιακού ασύλου και για κατάχρηση εξουσίας και υποχρεούνται σε πλήρη αποζημίωση του παθόντος, όπως νόμος ορίζει.
Και αναρωτιέμαι: Όταν κινδυνεύει η ζωή μου, η πρόταση του νόμου είναι ότι άμα θέλω να αποφύγω μια πιθανή δίκη, θα πρέπει να αρκεστώ στην αποζημίωση από έναν πιθανό μου θάνατο;
- Ώπα ρε φιλαράκι! Μιλάμε για τους νόμους και το Σύνταγμα. Μη σκέφτεσαι. Μη σκέφτεσαι καθόλου! Αυτή είναι η απόλυτη αλήθεια, την οποία έχουμε στην κατοχή μας. Οποιαδήποτε σκέψη έξω απ’ το πλαίσιο που ορίζεται από το Σύνταγμα, είναι λάθος.
- Ναι, αλλά υπάρχουν συντάγματα και σε άλλες χώρες τα οποία διαφέρουν απ’ το δικό μας και…
- Το δικό μας είναι το σωστό. Το ορθόδοξο!
[διακοπή για διαφημίσεις]
Επιστροφή στην πραγματικότητα. Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε εικόνα το ισχύον νομικό πλαίσιο στην περίπτωση του 88χρονου της Γλυφάδας; Τι ακριβώς ζητάμε από έναν άνθρωπο που δεν πείραξε κανέναν και βρέθηκε ξαφνικά αντιμέτωπος με τεράστια ψυχολογική πίεση και τον υπαρκτότατο κίνδυνο του να χάσει ακόμα και τη ζωή του, την ώρα που κάποιοι παραβίασαν το σπίτι του; Να τριμάρει το μέγεθος της αντίστασής του, αφουγκραζόμενος τις διαθέσεις των καταπατητών, σαν να πρόκειται για κάποιο επίλεκτο στέλεχος ομάδας καταστολής βίας; Ποιες είναι οι επιλογές αυτού του ανθρώπου προκειμένου να δείξει πίστη στους νόμους και το Σύνταγμα και παράλληλα να μην μπλέξει με τη δικαιοσύνη; Να μην αντισταθεί; Να αφεθεί στις (μάλλον όχι αγαθές) διαθέσεις των καταπατητών; Να καταπνίξει την οργή του και να καταπιεί τον φόβο του; Ή μήπως τελικά να σκεφτεί:
- Σκέψου Βρασίδα! Να φύγω από την μπαλκονόπορτα; Δεν προλαβαίνω. Ωωωω… Να τους εκεί, στο χολ! Και ο ένας κρατάει και όπλο. Θάρρος Βρασίδα, θάρρος. Τρέμουν τα χέρια μου. Γιατί μου συμβαίνει αυτό; Γιατί σ’ εμένα; Αν καταφέρω να χτυπήσω με το ρόπαλο αυτόν απ’ τη μεριά μου με το μαχαίρι, μπορεί να έχω το χρόνο μετά να καταφέρω κι τον άλλον. Μια στο κεφάλι και… Αλλά για στάσου! Μπορεί να τον σκοτώσω. Να σημαδέψω το χέρι του; Και με πόση δύναμη για να μην τους κάνω ζημιά και δικαστώ μετά για κακούργημα; Αλλά έτσι; Τι θα γίνει αν δεν τον βγάλω εκτός μάχης και μου επιτεθούν δύο μετά; Κι αν με πυροβολήσει μετά ο άλλος; Όρμα Βρασίδα. Πάρε βαθιά ανάσα και όρμα. Κι αν τους σκοτώσεις όμως; Σκέψου Βρασίδα. Σκέψου, σκέψου, σκέψου…
Μήπως κάπου παραλογιζόμαστε;
ΥΓ 1
Προφανώς η απάντηση στα παραπάνω δεν είναι απλή. Σε ένα νομικό σύστημα που θα αθώωνε προκαταβολικά τις σωματικές βλάβες ή τους σκοτωμούς εντός σπιτιού από τον ιδιοκτήτη, θα μπορούσε να ανοίγει το δρόμο τον κάθε κακοποιό να κουβαλάει τα θύματα στο σπίτι του για να τα σκοτώσει με την άνεσή του. Δεν υπάρχουν απλές απαντήσεις σε τέτοια θέματα. Ενίοτε όμως υπάρχουν απλές ερωτήσεις και ζητήματα προς προβληματισμό, όπως: Μήπως θα πρέπει να εξετάζεται το με ποιον τρόπο βρέθηκε ο Υ εντός του σπιτιού του Χ, πριν αποφασίσουμε να ασχοληθούμε με τα δικαιώματα σωματικής ακεραιότητας και ζωής του Υ; Έτσι, προς προβληματισμό…
ΥΓ 2
- Ναι, ωραία, και ο Τζήμερος και ο Άδωνις επίσης υποστηρίζουν ότι ο καθένας θα έπρεπε να πυροβολεί ελεύθερα εντός του σπιτιού του.
- Άντε να δούμε πότε θα αρχίσουμε σ’ αυτήν τη χώρα να συζητάμε επί των θέσεων και όχι επί του ποιος αποδεδειγμένος καραγκιόζης επιχειρηματολογεί υπέρ μιας θέσης!
Το μοναδικό ερώτημα που έχω να κάνω είναι το εξής:
Έχουμε εμπιστοσύνη τελικά στην ελληνική δικαιοσύνη;
Εγώ προσωπικά δεν έχω. Καμία. Θέλετε να σας πω και το γιατί; Εύκολο. Απεχθάνομαι τα λαϊκά δικαστήρια και τους όχλους. Και δυστυχώς η ελληνική δικαιοσύνη δεν είναι τίποτα άλλο από ένα μεγάλο λαϊκό δικαστήριο με θεσμική υπόσταση. Σχεδόν κάθε υπόθεση εκδικάζεται με γνώμονα, όχι το δίκαιο αλλά την έκταση του αντικτύπου που θα έχει μια απόφαση σε οπαδούς και κοινωνικές δομές. Οπαδούς τόσο ομάδων (προνομιακές αντιμετωπίσεις προέδρων) όσο και της θρησκείας (θυμάστε τον Φίλιππο Λοΐζο;). Και αν είναι πολύ κραυγαλέο να εκδικαστεί με τέτοιον γνώμονα, τότε πολύ απλά τρενάρει η εκδίκαση τόσο πολύ χρονικά ώστε στην πράξη να καταλήγουμε σε αρνησιδικία.
Τα τελευταία χρόνια όμως παρατηρήθηκε και το εξής φαινόμενο. Με την πολιτική ορθότητα να προελαύνει θριαμβευτικά εις βάρος της ελευθερίας έκφρασης και λόγου, οι δικαιωματιστές αναθάρρησαν και άρχισαν να καλούν τη δικαιοσύνη να επεμβαίνει ολοένα και περισσότερο κάθε φορά που κάποιος αναιδής διανοείται να αρθρώσει φασιστικό, ρατσιστικό, σεξιστικό ή μισαλλόδοξο λόγο. Όπου φασιστικός, ρατσιστικός κλπ. λόγος σημαίνει τις περισσότερες φορές εμένα-προσωπικά-με-προσβάλλει λόγος. Γεμίσαμε παρατηρητήρια ανθρώπινης συμπεριφοράς και επιδιώξαμε ως κοινωνία ένα ασφυκτικό πλαίσιο διατύπωσης απόψεων οι οποίες, όταν δεν εξασφαλίζουν την έγκριση των αντικαπιταλιστών και των ΛΟΑΤΚΙΠΡΟΣΘΕΣΤΕΜΕΡΙΚΑΑΚΟΜΑΓΡΑΜΜΑΤΑ, είναι ικανές να οδηγήσουν ανθρώπους σε περιπέτειες για τις ιδέες τους.
Ο φιλελεύθερος κόσμος το αποδέχτηκε όλο αυτό, πανηγύρισε, ανακοίνωσε ανοικτά την εμπιστοσύνη του στη δικαιοσύνη και θεώρησε ότι κερδήθηκε μια τεράστια μάχη στο δρόμο προς τον εκπολιτισμό της κοινωνίας.
Σσσσσσσςς… Θα σας πω ένα μυστικό που σας έκρυβαν επιμελώς! Δεν εκπολιτίστηκε καμία κοινωνία. Απλώς μεγάλωσε πολύ η ομάδα των πολιτικά ορθών ώστε να μπορεί να απαιτεί ΚΑΙ ΑΥΤΗ τις δικές της προνομιακές αντιμετωπίσεις.
Πολιτική Ορθότητα = Σύγχρονο Ρεύμα = Αντίκτυπος και Ψήφοι
Ομάδες = Αντίκτυπος και Ψήφοι
Κόμματα = Αντίκτυπος και Ψήφοι
Μαντέψτε ποιους νομίζατε ότι δικαιούστε να αφήσετε έξω απ’ το συγκεκριμένο πρότυπο!
Ο Αμβρόσιος δεν έπαψε ποτέ να είναι χυδαίος εκπρόσωπος μιας μισαλλόδοξης θρησκείας. Μιας τυχαίας θρησκείας; Όχι. Ο Αμβρόσιος είναι εκπρόσωπος της κρατούσας θρησκείας η οποία, όσο κι αν υποχωρεί σταδιακά, δεν παύει να αριθμεί στη χώρα μας σαφώς περισσότερους οπαδούς και συνδεδεμένες ψήφους από τις προαναφερθείσες ομάδες. Λάβετε απλώς υπόψιν τα παρακάτω:
Στο δικαστήριο ο Αμβρόσιος ορκίστηκε, που νομίζετε; Ακριβώς σ’ αυτό που πρεσβεύει και στις ιδέες του. Ορκίστηκε σχεδόν στον εαυτό του, γαμώ την τρέλα μου! Και ως γνωστόν, αν σ’ αδικήσει ο Κατής, σε ποιον θα πας να δικαστείς;
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο Αμβρόσιος δεν δικάστηκε καν για τις ιδέες του αλλά για ευθεία κήρυξη μίσους και προτροπή σε βία. Εμφανίστηκε μετανιωμένος; Αααααχαχαχαχα… Από την απολογία του το ακόλουθο. "Το φτύστε τους είναι το λιγότερο. Αν είχα όπλο και μπορούσα από τον νόμο, θα το χρησιμοποιούσα να τελειώνουμε." Βγάζει φυσικά γέλιο η αντιπαραβολή της συγκεκριμένης δήλωσης με τους ισχυρισμούς περί θρησκείας της αγάπης, αλλά δεν βγάζει καθόλου γέλιο απ’ την άλλη η διάθεση του τράγου να χρησιμοποιήσει όπλο για να περιορίσει το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και τον έρωτα μιας μεγάλης μερίδας ανθρώπων στη χώρα μας.
Αντί λοιπόν να καταλήξει ο συγκεκριμένος κακιασμένος ρασοφόρος, ιδίως μετά την απολογία του, σε κελί στο τρίτο υπόγειο και να δοθεί το κλειδί στους συντελεστές του Gay Pride της Θεσσαλονίκης για επίσημο πέταγμά του στο Θερμαϊκό, μαθαίνουμε τελικά όλο έκπληξη ότι ο υποκινητής ενεργειών μίσους αθωώνεται!
Πάμε πάλι μέχρι να σας γίνει κτήμα. Θεωρείτε ότι η πρόταση "η ελληνική δικαιοσύνη δεν είναι τίποτα άλλο από ένα μεγάλο λαϊκό δικαστήριο με θεσμική υπόσταση" είναι υπερβολική; Θεωρείτε ότι οι νόμοι στη χώρα μας πραγματικά προστατεύουν ανθρώπινα δικαιώματα και όχι τα κεκτημένα της εξουσίας σε πολυπληθείς κοινωνικές ομάδες; Εγώ προσωπικά όχι.
Έχετε τελικά εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη;
ΥΓ: Επειδή την βλέπω να έρχεται την ανταπάντηση. Αλήθεια; Αυτός είναι ο λόγος που χρειαζόμαστε περισσότερους στις επάλξεις της πολιτικής ορθότητας; Περισσότερος έλεγχος και ανάγκη να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο το συγκεκριμένο κίνημα ώστε οι πιέσεις του να είναι συγκρίσιμες με τις πιέσεις των υπολοίπων ομάδων; Αυτό επιδιώκουμε τελικά; Νόμους που θα εφαρμόζονται, όχι επειδή υπάρχει το πλαίσιο ισχύος αλλά επειδή θα ασκούνται ισχυρότερες πιέσεις;
Μάλιστα. Θα ήθελα να μου δείξετε έστω και ένα επιτυχημένο παράδειγμα συγκρουσιακής ευμάρειας παγκοσμίως, πριν σας εκφράσω το θαυμασμό μου για τις ιδέες σας.
ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ: Αν δεν έχετε διαβάσει το 1ο μέρος εδώ, σταματήστε τώρα. Δεν θα έχετε κανένα σοβαρό στοιχείο για να αξιολογήσετε τη συγκεκριμένη πραγματική ιστορία.
Οι διάδρομοι του τρόμου σε στιγμές χαλάρωσης!
Μια Παρένθεση
Έστω ότι για τους Χ λόγους διαφωνίας, και με την προϋπόθεση ότι δεν έχει υποστεί βία ή κάποιου είδους αδικία, ο Βρασίδας αποφασίζει να ρίξει μια μπουνιά στον Ζαχαρία; Πως θα χαρακτηρίζατε την πράξη; Σκεφτείτε το προσεκτικά και κρατήστε την απάντηση.
Εντάξει; Προχωράμε…
Ας υποθέσουμε τώρα ότι τη μπουνιά στον Ζαχαρία δεν την έδωσε ο Βρασίδας αλλά η λεπτεπίλεπτη Εύα, η οποία προσεβλήθη από κάποιο σεξιστικό σχόλιο του θύματος. Τώρα; Πώς σας ακούγεται η συγκεκριμένη πράξη; Είναι αποδεκτή;
Και ας υποθέσουμε ότι την μπουνιά δεν την έφαγε ο Ζαχαρίας αλλά ο Mike Tyson. Εεε καλά, έλα τώρα! Ποιο θύμα;
Οπότε; Τι γίνεται με την πράξη τελικά; Δεν είναι κατακριτέα αν κάποιος αντέχει το ξύλο (σχεδόν Επίκληση στις Συνέπειες); Δεν είναι κατακριτέα αν συμφωνούμε με τα ελατήρια του θύτη (Double Standard);
Και η Κατάληξη
Το περιστατικό είναι πέρα για πέρα αληθινό και ο Δράκος υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας αλλά:
Δεν υπήρξε καμιά παρκαρισμένη Mercedes Benz CLK του 2015 στις θέσεις των ασθενοφόρων.
Δεν υπήρξε κανένας Πρόεδρος και καθόλου κωλο-celebrity-VIP-ξες-ποιος-είμαι-εγώ πρόσωπα. Υπήρξαν όμως γύφτοι (sic) οι οποίοι τραμπούκισαν τους πάντες υπό την πλήρη και πιθανώς άνωθεν επιβεβλημένη ανοχή αστυνομίας και security.
Δεν υπήρξε απλώς ένας κουστουμάτος τραυματίας και δύο τρισβερκάδες. Υπήρξε ένας γύφτος τραυματίας με ένα πληγωμένο (από μαχαίρι) δάχτυλο, ο τρισβερκάς πατέρας του και ο αδερφός του, καθώς και μια συνοδεία από 10-15 γύφτους και γύφτισσες, πίτα στη βρομιά και στα tattoo, οι οποίοι άνοιγαν κουρτίνες και παραβάν και ορμούσαν μέσα την ώρα μικροεπεμβάσεων, κουβαλώντας πιθανώς έναν σκασμό μικρόβια σε δωμάτια τα οποία έπρεπε να βρίσκονται απομονωμένα από τους επισκέπτες.
Σημαίνει μήπως αυτό ότι έχουν οι γύφτοι κάποια φυλετική ροπή προς το έγκλημα και την παρανομία; Μήπως έχουν κάποια φυλετική σχέση με τη βρομιά; Μήπως είναι οι μόνοι που κουβαλάνε μικρόβια; Προφανώς όχι! Οποιοσδήποτε ζει σε συνθήκες εξαθλίωσης, ζει μέσα στη βρομιά και καταλήγει να ρέπει προς παραβατικές συμπεριφορές. Είναι ζήτημα επιβίωσης η παραβατικότητα και η μη σπατάλη ενέργειας σε πολυτέλειες τις οποίες θεωρούμε αυτονόητες όσοι ζούμε στο τυπικό δυτικό σπιτάκι μας.
Κι όμως, παρά τα όσα γράφονται παραπάνω, υπάρχουν αυτή τη στιγμή πολλά άτομα τα οποία ακούγοντας το 1ο μέρος της ιστορίας ένιωσαν την οργή τους να ξεχειλίζει απέναντι στον κωλο-celebrity-VIP-ξες-ποιος-είμαι-εγώ τύπο και τους μπράβους του, μόνο και μόνο για να νιώσουν 100% προδομένοι από το 2ο μέρος και την ρατσιστική επίθεση στους καημένους τους Ρομά, πόσο μάλλον τώρα που κάποιος διανοείται να τους αποκαλέσει και γύφτους. Η πράξη του επαναλαμβανόμενου τραμπουκισμού περνάει σε δεύτερη μοίρα μπροστά στις κατηγορίες εις βάρος του "εγκεκριμένου" κατατρεγμένου και τη χρήση μιας παράνομης λέξης. Και ο υπογράφων το συγκεκριμένο κείμενο πρέπει να είναι λογικά ένας κρυφοδεξιός ρατσιστής. Ο οποίος, αν δεν είχε αναλωθεί σε έναν ολόκληρο πρόλογο με έναν φανταστικό πλούσιο, διάσημο και αναιδή πρόεδρο, θα ήταν αδύνατο να γράψει την ιστορία εξ’ αρχής με τους πραγματικούς συντελεστές, χωρίς να χαρακτηριστεί αστραπιαία Χρυσαυγίτης.
Λυπάμαι που θα σας το χαλάσω, αλλά οι τραμπουκισμοί, πίσω απ’ τους οποίους μπορούμε ή θέλουμε να εντοπίσουμε ελατήρια, δεν μεταβάλλονται αυτόματα σε κάτι άλλο. Συνεχίζουν να είναι τραμπουκισμοί. Η αποδοχή του συνθετικού "κωλο" μπροστά απ' τον πλούσιο και η απόρριψη της μη πολιτικά ορθής λέξης "γύφτος", είναι ενδεικτικές καταστάσεις του συναισθηματικού βραχυκυκλώματος με το οποίο αντιμετωπίζετε κάποιοι την ουσία των προβλημάτων. Και το γεγονός ότι, προκειμένου να διηγηθώ το συγκεκριμένο περιστατικό, αναγκάζομαι να επινοήσω πρώτα μια ιστορία με εγκεκριμένους απεχθείς χαρακτήρες που θα προλειάνει το έδαφος απέναντι σε αριστερίζοντες και "κοινωνικά ευαίσθητους", κάνει απλώς τα μυαλά μου να πονάνε.
Ας κλείσουμε απλώς με τους κομπάρσους της όλης ιστορίας! Παραμερίστηκαν και υπέστησαν σοβαρή ψυχολογική βία (αυτοί που μου έμειναν στο μυαλό τουλάχιστον):
Ένας 35αρης από τροχαίο, ο οποίος πονούσε πολύ στο στήθος.
Ένας 40αρης με σωληνάκια και σοβαρή δυσκολία στην αναπνοή, ακινητοποιημένος πάνω σε καροτσάκι.
Ένα παλικαράκι πάνω σε φορείο, με το πόδι του σε κακό χάλι και γδαρμένη βάρβαρα ολόκληρη την αριστερή μεριά του προσώπου του.
Ένα κοριτσάκι, εικάζω 4-5 χρονών, με πιθανό κάταγμα στο πόδι του, το οποίο δεν έπαψε να κλαίει κατατρομαγμένο για πάνω από τρίωρο, γαντζωμένο στην αγκαλιά πότε του μπαμπά και πότε της μαμάς. Οι οποίοι πέρασαν όλο αυτό το διάστημα της αναμονής όρθιοι!
Μια κοπέλα στα 25-30, ίσως η μοναδική χωρίς συνοδό, η οποία μόρφαζε από τον πόνο και έκλαιγε μόνη της, όρθια σε μια γωνία για πάνω από μισή ώρα. Σε κάποια φάση έφυγα σε ένα διπλανό δωμάτιο της βραχείας νοσηλείας, τράβηξα μια καρέκλα προς την πόρτα και την φώναξα να καθίσει. "Μα θα χάσω τη σειρά μου" μου είπε. "Θα στην κρατήσω εγώ και θα έρθω να σε φωνάξω" της απάντησα. Και το χαμόγελο ανακούφισης που μου χάρισε επειδή βρέθηκε κάποιος να ενδιαφερθεί γι' αυτήν, με αποζημίωσε πλήρως για τις ώρες της ταλαιπωρίας.
Απλώς, όλοι οι παραπάνω δεν είχαν την ευκαιρία να καταθέσουν πιστοποιητικό κοινωνικής κατάστασης, ώστε να έχουν δικαίωμα στη διαμαρτυρία.
- Ήρθε ο γιατρός, τον εξέτασε και είπε ότι θα πρέπει να πάει στο νοσοκομείο.
- Καλέσατε ΕΚΑΒ;
- Ναι, το κάλεσε ο γιατρός. Θα τον πάνε στο Ιπποκράτειο…
- Γιατί όμως νοσοκομείο;
- Έχει κάνει 5 φορές εμετό σήμερα. Δεν στο είπα νωρίτερα. Ο γιατρός λέει ότι φοβάται για ειλεό.
- Ξεκινάω. Σε πέντε λεπτά θα είμαι εκεί.
Σε πέντε λεπτά ο Δράκος βρέθηκε στο σπίτι των γονιών του και λίγα λεπτά αργότερα βρέθηκε να ακολουθεί το προπορευόμενο ασθενοφόρο με τον πατέρα του μέσα. Κατάσταση; Ελεγχόμενη.
Είσοδος στο νοσοκομείο. Κατάσταση; Ανεξέλεγκτη. Τη συγκεκριμένη εποχή, λόγω των πρόσφατων συλλαλητηρίων σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα για το Σκοπιανό, είχε γίνει της μόδας μια πολύ ωραία μονάδα μέτρησης της πυκνότητας πληθυσμού. Συγκέντρωση ατόμων / m2! Δημοφιλείς τιμές; Τιμές-τέρατα του στιλ 4,5 άτομα / m2 (LOL), οι οποίες όμως, εντός των επειγόντων του Ιπποκρατείου, φάνταζαν ως μονάδες μέτρησης ερήμωσης. Στενός διάδρομος στα επείγοντα με γιαγιάδες σε καροτσάκια, φορεία με σακατεμένα παιδιά, στωικούς υπομένοντες, πρόσωπα να μορφάζουν από τον πόνο και νοσοκόμους σε κατάσταση πανικού να παρκάρουν ασθενείς δίπλα σε άγνωστους υγιείς συνοδούς, "για λίγο", ώστε να μπορέσουν να παράσχουν βοήθεια και σε άλλους. Α! Και γιατρούς με τη μάσκα ηρώων της Marvel να κινούνται με υπερφυσικούς ελιγμούς ηρώων της Marvel από περιστατικό σε περιστατικό, παρέχοντας ταυτόχρονα λύσεις σε διαφορετικά σημεία του νοσοκομείου μέσα από κάποια μυστήρια τηλεμετακίνηση ηρώων της Marvel. Πυκνότητα κειμένου της λέξης "τροχαίο" στους ανακατεμένους διαλόγους; Πάνω από 20%. Για όσους έχουν καλές γνώσεις Semantic SEO, πυκνότητες κειμένου μιας λέξης άνω του 5% σε ένα κείμενο, θεωρούνται πλέον από τις μηχανές αναζήτησης αφύσικες, ύποπτες, σοβαρές ενδείξεις υπερβολής και απόπειρα εξαπάτησης. Όχι στο Ιπποκράτειο! Καμία υπερβολή εδώ.
Λίγο έξω απ' το διάδρομο του τρόμου και σε φάση σχετικά χαλαρή.
- (Δράκος) Τι διάολο κάνουμε σ’ αυτή τη χώρα με τα αυτοκίνητα, γαμώ το στανιό μου; Αλλά γάμησέ το. Φαντάζει σχεδόν φιλοσοφικό το ερώτημα σ’ αυτή τη φάση. Κάτσε να τραβήξουμε το καροτσάκι όσο πιο δεξιά γίνεται γιατί έρχεται γκαζωμένο νέο φορείο και δεν βλέπω να χωράει. Και σφαδάζει ο φουκαράς.
Διαγώνια ματιά στα νούμερα προτεραιότητας του χειρουργικού. 88 ο αριθμός του Δράκου και τρέχων αριθμός ο 86. Τουλάχιστον δεν φαίνεται να αργούμε και προς το παρόν ο μπαμπάς φαίνεται να έχει καλμάρει, τόσο από πόνους όσο και από τάση για εμετό.
20 λεπτά αργότερα, η πρώτη εξέταση έχει τελειώσει και ο Δράκος έχει πλέον παραπεμπτικό για το ακτινολογικό και για εξετάσεις αίματος και ούρων. Και με τις ακτίνες στο χέρι, θα πρέπει μετά να επιστρέψει για την επανεξέταση στους γιατρούς. Παρανοϊκή διαδρομή με καροτσάκι μέσα από συγκέντρωση ατόμων / m2 περίπου στο 6, με πολλά μπρος και πίσω για τη διευκόλυν… ααααααχαχαχαχαχαχα… ναι τέλος πάντων, για την κατά το δυνατόν διευκόλυνση των φορείων. Και παρκάρισμα σε νέα σειρά με το καλό σενάριο να κάνει λόγο για λίγο περισσότερο από μία ώρα αναμονής μέχρι την είσοδο στο ακτινολογικό. Εν αναμονεί λοιπόν…
Ο Ισχυρός
Περίπου 35 λεπτά μετά και εντελώς ξαφνικά, φωνές κάπου εκεί πίσω, στο μέρος που πραγματοποιήθηκε η αρχική εξέταση.
- (Τρισβερκάς) Ρε, πλάκα μας κάνεις; Ποια σειρά ρε; Ο άνθρωπος έχει κόψει τον τένοντά του.
- (Γιατρός) Κύριε περάστε έξω σας παρακαλώ. Δεν μπορούμε να…
Ο τύπος με τρεις δίπλες στο σβέρκο απωθεί με βία το γιατρό και βοηθάει τον κουστουμάτο και "υψηλό" τραυματία, ο οποίος στο μεταξύ σκυλοβρίζει για τη γαμημένη κατάσταση στα ελληνικά νοσοκομεία, να ξαπλώσει στο κρεβάτι του εξεταστηρίου.
- (Κουστουμάτος) Ρε, θα τα σπάσουμε όλα εδώ μέσα. Πάτε καλά;
- (Γιατρός) Κύριέ μου, έχετε το 117 και σειρά έχει τώρα το…
- (Κουστουμάτος) Σειρά έχουμε εμείς. Κοροϊδευόμαστε τώρα μεταξύ μας; Αιμορραγώ και μου έχετε μέσα την άλλη η οποία λέει "δεν μπορώ να καταλάβω που ακριβώς πονάω";
Επεμβαίνουν οι security του νοσοκομείου, απευθυνόμενοι στον έναν απ’ τους δύο τρισβερκάδες που συνοδεύουν την "υψηλή" προσωπικότητα.
- (Security) Κύριοι, θα σας παρακαλέσουμε να βγείτε έξω. Στο εξεταστήριο δεν μπαίνουν παρά μόνο οι ασθενείς και οι συνοδοί όσων χρειάζονται βοήθεια.
- (Τρισβερκάς) Τι λες ρε καραγκιόζη; Δεν χρειάζεται βοήθεια ο πρόεδρος; Τα αίματα τα είδες;
- (Γιατρός) Έχει ένα απλό τραύμα στο δάχτυλό του. Θέλετε να δείτε τι κόσμος περιμένει έξω, πάνω στα φορεία;
- (Τρισβερκάς) Κάνε τη δουλειά σου ρε, να τελειώνουμε.
Κάπου εδώ, και για να μην εξελιχθεί το παρόν άρθρο σε μυθιστόρημα, θα πρέπει να συνοψίσουμε την κατάσταση στα εξής:
Ο τυφώνας που μπούκαρε στα επείγοντα και παρέσυρε τα πάντα στο διάβα του, ήταν ο Πρόεδρος (;;;), συνοδευόμενος από δύο εύσωμους τρισβερκάδες μπράβους (τρεις δίπλες στο σβέρκο έκαστος). Εισέβαλαν στο νοσοκομείο, παρέκαμψαν οποιαδήποτε υπάρχουσα σειρά, σπρώχνοντας και τρομοκρατώντας καθώς τους "έπνιγε το δίκιο τους" για τους γιατρούς που αγνοούσαν την κρίσιμη κατάσταση του Προέδρου (;;;) από έναν τραυματισμό στον δείκτη του αριστερού χεριού, και ολοκλήρωσαν με το έτσι-θέλω την αρχική εξέτασή τους υπό τη διακριτική παρουσία των security. Οι οποίοι security απαντούσαν στις παραινέσεις των γύρω τρομαγμένων για παρέμβαση, ότι δεν έχουν το δικαίωμα, βάσει νόμου, να οδηγήσουν κανέναν έξω από το νοσοκομείο. Στη συνέχεια, έχοντας πάρει τα παραπεμπτικά, μπούκαραν με το έτσι θέλω στο ακτινολογικό, παρακάμπτοντας και την εκεί σειρά (Και του Δράκου, ο οποίος ακολούθησε αμέσως μετά…), και προχώρησαν στη συνέχεια σε τρίτο πιστόλιασμα σειράς, εκεί στη λήψη αίματος και ούρων. Σε όλη τη διάρκεια της επεισοδιακής μετακίνησής τους, οι τρισβερκάδες απειλούσαν και λογόφεραν διαρκώς με τους security και με κάποιους απ’ τους παρευρισκόμενους, παρενοχλούσαν τους γιατρούς και μπαινόβγαιναν συνεχώς μέσα στα εξεταστήρια, ακόμα και τη στιγμή παροχής πρώτων βοηθειών σε κάποιο επείγον περιστατικό.
Ελλάδα 2018!
Κάπου στην πορεία, εμφανίστηκαν δύο πελώριοι τύποι απ’ τα ματ, με πλήρη εξάρτηση, τους οποίους προφανώς και κάλεσαν οι security και οι οποίοι συνόδευσαν τον Πρόεδρο (;;;) εντός του χειρουργικού τμήματος κρατώντας τουλάχιστον έξω τους μπράβους, όπου και ολοκληρώθηκε η περίθαλψή του. Στο ενδιάμεσο, ο ένας απ’ τους δύο μπράβους πρόλαβε να ξανατραμπουκίσει έναν γιατρό, την ώρα που ο τελευταίος βγήκε τρέχοντας για να υποδεχτεί ένα φρέσκο περιστατικό.
- (Τρισβερκάς) Για πες ρε, αν φοράς παντελόνια, τι πήγες και είπες στη νοσοκόμα στο ακτινολογικό;
- (Γιατρός) Φύγε από μπροστά μου, έχω δουλειά.
- (Τρισβερκάς, τον τραβάει απ’ το χέρι) Δεν πας πουθενά. Θα έρθεις τώρα μαζί μου.
- (Γιατρός, με αξιοθαύμαστη ψυχραιμία) Αν με ξαναακουμπήσεις, δεν ξέρω κι εγώ τι θα γίνει. ΕΧΩ ΔΟΥΛΕΙΑ. Ο άνθρωπος έξω έχει θέμα.
- (Τρισβερκάς) Για ξαναπές ρε τι είπες…
Ο γιατρός τραβάει το χέρι του αγνοώντας πλήρως τον τραμπούκο και σπεύδει προς το νεοαφιχθέν περιστατικό, την ίδια στιγμή που οι security προσπαθούν να συγκρατήσουν τον έξαλλο Μαμελούκο.
Η υπέροχη αυτή ιστορία έληξε τελικά (αλλά προσωρινά όπως θα δείτε στη συνέχεια) με τη θριαμβευτική αποχώρηση των κωλο-celebrity-VIP-ξες-ποιος-είμαι-εγώ προσώπων από το νοσοκομείο μέσα σε μια Mercedes Benz CLK του 2015, παρκαρισμένη τόσην ώρα στις θέσεις των ασθενοφόρων! Ααα… Και ο πατέρας του Δράκου απέφυγε τελικά το ανησυχητικό σενάριο και επέστρεψε στο σπίτι του μετά από 6 ώρες στη βραχεία νοσηλεία.
Όσο για τη συνέχεια; Θα τη μάθετε στο ΜΕΡΟΣ 2ο, το οποίο θα δημοσιευθεί αύριο.
Και βασικά χρειάζεται δύο. Στη συνηθέστερή του μορφή, ένα αγόρι και ένα κορίτσι. "Όχι εγώ" να πείτε στον Δημητρά (Voyer Cam of Helsinki), οι πολυαγαπημένοι The Clovers στο Love, Love, Love με τον παρακάτω στίχο:
Επειδή ακριβώς ο έρωτας είναι μια υπέροχη κατάσταση, γονιδιακής προέλευσης, στην οποία εισέρχεται ο άνθρωπος την ώρα που ο εγκέφαλος συντονίζει τις γενετήσιες ορμές με τον φορέα αποδοχής και ικανοποίησης αυτών (των γενετήσιων ορμών ντε), και οι φορείς αυτοί ενδέχεται να αποτελούν πρότυπα για πολλούς ενδιαφερόμενους, το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι η διεκδίκηση και οι σφοδρές συγκρούσεις. Διεκδίκηση (ΠΡΟΣΟΧΗ, στερεότυπα) της καλύτερης και του καλύτερου, της ομορφότερης και του ομορφότερου, του εξυπνότερου, της σεξουαλικότερης, του μυώδους, της ναζιάρας, του ισχυρότερου, της εμπειρότερης και του πλέον παθιασμένου. Όσο πιο έντονα τα ανωτέρω χαρακτηριστικά, τόσο μεγαλύτερη η διεκδίκηση και τόσο πιο άγριος ο στίβος μάχης. Και η τελική επιλογή, σχεδόν πάντα, αφήνει δύο τρισευτυχισμένους και πολύ περισσότερους απογοητευμένους.
Το φλερτάρισμα είναι η διαδικασία εκείνη κατά την οποία εξωτερικεύεται και εκδηλώνεται η ερωτική επιθυμία προς το νούμερο 2 της εξίσωσης με απώτερο κατάληξη τη χορήγηση δικαιωμάτων επαφής. Δικαιώματα επαφής τα οποία απαγορεύονται στους υπόλοιπους ανθρώπους.
Η μετάβαση από το "Μη μ' αγγίζεις" στο "Κάνε με ό,τι θέλεις!"; Όπως και σχεδόν σε όλα τα πράγματα στη φύση, δεν γίνεται με το γύρισμα ενός διακόπτη αλλά μέσα προοδευτικές υποχωρήσεις. Από το εσωτερικό "Μη μ' αγγίζεις", στο σιωπηρό "Με ακούμπησε, μακάρι να το ξανακάνει...", στο παιχνιδιάρικο "Αχ ναι, κάνε μου λίγο μασάζ στους ώμους", στο καθαρό "Μμμμ... Μ' αρέσει", στα σιωπηρά και παθιασμένα φιλιά στο λαιμό, στους λοβούς των αυτιών και το στόμα, στην ανεξέλεγκτη στύση και το ασταμάτητο μούλιασμα, στο ξεκάθαρο "Μη διανοηθείς να πάρεις το χέρι σου από εκεί", στο ανυπόμονο "Πάμε κάπου πιο ήσυχα;" και στο τελειωτικό "Κάνε με ό,τι θέλεις!". Πορεία προς την παράδοση. Πορεία τόσο σκοτεινή και διερευνητική όσο και συναρπαστική!
Σκοτεινό; Ενδέχεται να σκοντάψεις. Χρειάζεται εμπειρία για να μάθεις να πορεύεσαι διερευνητικά.
Συναρπαστικό; Δεν υπάρχει τίποτα συναρπαστικό στη ζωή μας, η συνάντηση με το οποίο να μην είναι έντονη και συχνά άβολη και άγρια για τον μη εξοικειωμένο. Και η εξοικείωση χρειάζεται εμπειρία.
Εμπειρία; Χρειάζεται ευκαιρίες και τριβή.
Ευκαιρίες; Χμμμ... Επιστρέψτε και πάλι στα διεκδικούμενα χαρακτηριστικά και μαντέψτε ποιοι θα στερούνται ευκαιριών. Και μην παραλείψετε να θυμηθείτε πως οποιοδήποτε από τα διεκδικούμενα χαρακτηριστικά δεν είναι επίκτητο, η φύση συνηθίζει να το μοιράζει εντελώς άνισα. Ω ναι! Η διαδικασία της διεκδίκησης είναι ζόρικη, παρεξηγήσιμη και συχνά τραυματική, ιδίως όταν σε διεκδικούν λίγοι ή σε απορρίπτουν πολλοί.
[Διακοπή για Διαφημίσεις]
Η ιστορία που περιγράφεται εδώ είναι η τυπική και συνηθισμένη πορεία προς τον έρωτα. Αυτό, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει πως οτιδήποτε έξω από το τυπικό, όταν λαμβάνει χώρα με την απαραίτητη διπλή ή / και πολλαπλή συναίνεση, υπολείπεται σε υποκειμενική αξία και απαιτεί την εξασφάλιση κάποιας αντικειμενικής έγκρισης από οποινδήποτε. [Τέλος Διαφημιστικού Μηνύματος]
Ο Ακήρυχτος Πόλεμος στη Βιολογία
Η θρησκεία, και ειδικά ο Χριστιανισμός, τροφοδότησε παραδοσιακά τους ανθρώπους με αστήρικτους στερητικούς κανόνες οι οποίοι όριζαν το επιτρεπτό και μη για τους ανθρώπους. Αξιωματούχοι της πίστης έσπευσαν να δαιμονοποιήσουν οποιαδήποτε έκφανση θα μπορούσε αφαιρέσει τον έλεγχο του ατόμου από τους μηχανισμούς επιβολής και εξουσίας. Μοιραία, ο έρωτας ήταν από τα πρώτα πράγματα που βρέθηκαν στο στόχαστρο. Το μυαλό του ερωτευμένου, βλέπετε, καταλήγει να εξουσιάζεται αποκλειστικά από κάποιο άλλο άτομο σε μια στεγανή κατάσταση απόλυτης παράδοσης. Και η θρησκεία δεν θα μπορούσε ποτέ να αφήσει έτσι τον ανταγωνισμό. Ποινικοποίησε τα φυσικά ένστικτα εισάγοντας την μεταφυσική και τερατώδη έννοια της αμαρτίας και κατάφερε να εισάγει τον άνθρωπο στο πιο παράλογο και ταυτόχρονα βασανιστικό τρυπάκι από καταβολής κόσμου. Αφήνω τον John Milton να εξηγήσει:
Ο Θεός γουστάρει να παρακολουθεί. Και είναι ένας μεγάλος φαρσέρ. Σκέψου το λιγάκι. Δίνει στον άνθρωπο ένστικτα. Του δίνει αυτό το εξαιρετικό δώρο, και στη συνέχεια τι κάνει; Αλήθεια σου λέω, για τη δική του διασκέδαση, για το δικό του προσωπικό κοσμικό καλαμπούρι, κάθεται και ορίζει ο ίδιος τους κανόνες του σε αντίθεση. Μιλάμε για τη φάρσα όλων των εποχών. Κοίταξε, αλλά μην αγγίζεις. Άγγιξε, αλλά μην δοκιμάσεις. Δοκίμασε, πρόσεξε μην καταπιείς όμως… ΧΑ! Και ενώ εσύ χοροπηδάς από το ένα πόδι στο άλλο, τι ακριβώς κάνει αυτός; Ξεσκίζεται στα γέλια μέχρι αηδίας. Είναι ένας δυσκοίλιος. Είναι ένας σαδιστής. Είναι ένας απών σπιτονοικοκύρης. Να λατρέψεις αυτόν; ΠΟΤΕ!
Πέρασε πολύς καιρός έως ότου να καταφέρουμε να ξηλώσουμε την καθολική εξουσία του ιερέα πάνω στην ερωτική επιθυμία και να την απενοχοποιήσουμε σε όλες της τις εκφάνσεις στα σύγχρονα πολιτισμένα κράτη. Και πάνω που νομίζαμε ότι έχουμε αρχίσει να ξεμπερδεύουμε απ’ όλα αυτά, πέσαμε πάνω στον ρεβανσισμό και την υστερία της φεμινιστικής παράνοιας η οποία αποπειράται να εισάγει καινούριους ποινικούς κανόνες. Οι άνδρες που διεκδικούν, αποτελούν συλλήβδην δυνητικούς βιαστές. Η σκοτεινή και διερευνητική πρώτη επαφή, το αδέξιο φλερτ, το έντονο κοίταγμα και η πιεστική πολιορκία ομαδοποιούνται πλέον κάτω από τον διευρυμένο όρο του βιασμού, σπιλώνοντας υπολήψεις και επιβάλλοντας κυρώσεις με συνοπτικές διαδικασίες στα αρσενικά (πιάνετε την ανεπαίσθητη αρνητική χροιά που έχει αποκτήσει η λέξη, έτσι;) αλλά παράλληλα υποβαθμίζοντας μ' αυτόν τον τρόπο την αποτρόπαια πράξη του πραγματικού βιασμού.
"Με κάνει να φοβάμαι", "Νιώθω άβολα" αλλά και "Δικαίωμά μου να κυκλοφορώ όπως θέλω" (θαρρείς και αμφισβητήθηκε ποτέ αυτό το δικαίωμα θεσμικά) επιστρατεύονται από ολοένα και περισσότερες γυναίκες σε ένα γνώριμο μοτίβο. Δώστε βάση:
Η αποκαλυπτική γυναίκα ενεργοποιεί στον άνδρα ένστικτα. Του ενεργοποιεί αυτό το εξαιρετικό δώρο, και στη συνέχεια τι κάνει; Αλήθεια σου λέω, για τη δική της προσωπική ρεβάνς, κάθεται και ορίζει η ίδια τους κανόνες σε αντίθεση. Μιλάμε για τη φάρσα όλων των εποχών. Να τα, αλλά μην κοιτάζεις. Κοίταξε, αλλά μην αγγίξεις. Άγγιξε, αλλά μπορεί να το μετανιώσω...
Και κάπου εδώ χάνεται ολοκληρωτικά ο μπούσουλας.
Τα ήθελε ο κώλος της; Τι εννοείς; Είναι σημαντικό να προσδιορίσουμε τι ακριβώς είναι αυτό που ήθελε ο κώλος της.
Σεξουαλική παρενόχληση; Αγγίγματα και πιεστικές συμπεριφορές μετά την απόρριψη; Βιασμός;;; Όχι, όχι και πάλι όχι! Όχι μόνο δεν τα ήθελε ο κώλος της αλλά επιπλέον αυτός που ισχυρίζεται κάτι τέτοιο είναι ένα πρωτόγονο και αποκρουστικό καθίκι το οποίο θα πρέπει όλοι να έχουμε στη μπούκα από τούδε και στο εξής.
Λιγούρικα βλέμματα και αδέξια ή ανεπιθύμητα φλερτ; Ναι. Είναι μέσα στο πρόγραμμα. Ανήκουν στο ευρύτερο παιχνίδι της σκοτεινής και διερευνητικής διαδικασίας της προσέγγισης και της διεκδίκησης. Και το παιχνίδι αυτό είναι τόσο ζόρικο όσο και υπέροχο. Ποιες προσπαθούν να το ποινικοποιήσουν; Τριών λογιών γυναίκες; Αυτές που διακατέχονται από ρεβανσιστικές τάσεις για όλα όσα έχει υποστεί η γυναίκα σε επίπεδο επιβολής και απαξίωσης τα παλαιότερα χρόνια, αυτές που δεν είχαν τις ευκαιρίες τους να ζήσουν το παιχνίδι του φλερτ και τέλος οι διασημότητες που επιθυμούν να ενισχύσουν το ευαισθητοποιημένο κομμάτι του προφίλ τους, υιοθετώντας μαζικές καμπάνιες αποκαλύψεων #μυτούδων εκ των υστέρων.
Η Δυτική Γυναίκα
Τι ακριβώς είπε η υπέροχη Catherine Deneuve; Τα αυτονόητα.
"Ο βιασμός είναι έγκλημα. Η προσπάθεια όμως για αποπλάνηση, ακόμα και το επίμονο ή αδέξιο φλερτάρισμα, δεν είναι αδίκημα, ούτε οι αβρότητες φαλοκρατική επίθεση."
"Αυτό που ξεκίνησε ως ενθάρρυνση των γυναικών να απελευθερωθούν και να μιλήσουν, έχει μετατραπεί στο αντίθετο. Εκφοβίζουμε τους ανθρώπους να μιλούν σωστά, να κράζουν όλους όσους έχουν διαφορετικές απόψεις και ειδικά οι γυναίκες που αρνούνται να υποταχθούν στη νέα αυτή πραγματικότητα κατηγορούνται πλέον για συνέργεια και προδοσία."
"Ως γυναίκες δεν αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας εντός αυτού του φεμινισμού, ο οποίος πέρα από την καταδίκη της κατάχρησης εξουσίας, υιοθετεί το μίσος εις βάρος των ανδρών και της σεξουαλικότητας."
Συμπληρώνω τις φράσεις της με την εξαιρετική ατάκα του διαδικτυακού φίλου Κωνσταντίνου από το Facebook:
- Πώς κάνετε έτσι ρε; Και τι έγινε δηλαδή που θα παίξουν μαύροι ηθοποιοί τον Αχιλλέα, τον Πάτροκλο και τον Δία στο Troy: Fall of a City;
- Τι έγινε; Απολύτως τίποτα που δεν έχει γίνει ήδη. Αλλά επειδή βρισκόμαστε πλέον καταμεσής σε μια εποχή στην οποία "απαγορεύονται" κάποιου συγκεκριμένου είδους συζητήσεις και ο κόσμος καλείται να πολώνεται αστραπιαία ως πολέμιος ή απολογητής της κάθε επίκαιρης διχογνωμίας, δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι: Πόσο πολύ μας έχει πολτοποιήσει τα μυαλά η πολιτική ορθότητα ώστε να...
- Έλεος πια! Για όλα τελικά σας φταίει η δήθεν δικτατορία της πολιτικής ορθότητας και τείνετε να τα φορτώνετε όλα σ’...
- ΣΚΑΣΕ. Και διάβασε παρακάτω.
Κρίσεις και Προτάσεις
Ας ξεκαθαρίσουμε πρώτα το εξής:
Κάθε φορά που συζητιέται ένα τέτοιο ζήτημα, οι θέσεις χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες.
Υπάρχουν οι κρίσεις οι οποίες... εχμ... κρίνουν κάποιο ζήτημα και οι προτάσεις που αποπειρώνται να το χαρακτηρίσουν χρωματίζοντάς το με κάποια νομικά ή/και ηθικά χαρακτηριστικά και να προτρέψουν σε ανάλογες ενέργειες.
Κρίσεις: "είναι μαλακία", "είναι ένα ηλίθιο και ανιστόρητο έργο", "είναι αριστούργημα", "τι ακριβώς προσπαθούσε να πετύχει ο σκηνοθέτης;", "η ιδέα και μόνο είναι γελοία" κλπ.
Προτάσεις: "θα έπρεπε να απαγορευτεί", "αυτό το έργο είναι βλάσφημο" (γλυκοκοιτάζουμε έμμεσα τη θεσμική παρέμβαση), "να παρέμβει το ΕΣΡ" και "να υπογράψουμε ένα petition".
Προφανώς, και στο πλαίσιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τα οποία περιλαμβάνουν το δικαίωμα στη σκέψη και την έκφραση, οι κρίσεις (πρέπει να) είναι καθόλα αποδεκτές. Συμφωνούμε; Αν συμφωνούμε, για τον ίδιο ακριβώς λόγο οι προτάσεις δεν πρέπει να γίνονται αποδεκτές. Γιατί; Μα ακριβώς επειδή προτρέπουν σε ενέργειες οι οποίες θα μπλοκάρουν κάποιου συγκεκριμένου τύπου σκέψη και έκφραση. Αν πάλι δεν συμφωνούμε, σκασμός και δρόμο από δω! (Κατάλαβες τι έκανα μόλις τώρα, έτσι;)
Η θέση της Πολιτικής Ορθότητας:Γενικά ναι, αλλά οι προτάσεις που επιδιώκουν να περιορίσουν τις μη πολιτικά ορθές κρίσεις είναι αναγκαίες.
(Μη με μαρτυρήσετε παρακαλώ στον Δημητρά)
Οπότε, τώρα που κάναμε αυτό το ξεκαθάρισμα, ας προχωρήσουμε στις παρακάτω απαντήσεις:
FB status:Δεν σέβονται τίποτα πια; Μαύρος ο Αχιλλέας; Να μην δει κανείς τη συγκεκριμένη σειρά. Η πολιτική ατζέντα που θέλει τους μαύρους σε όλες τις θέσεις, πρέπει κάποτε να σταματήσει.
Chill out! Θα συμφωνήσουμε μεν πως το όλο σκεπτικό του μαύρου Αχιλλέα είναι τουλάχιστον γελοίο αλλά απ’ την άλλη, κανένας δεν σε υποχρεώνει να δεις κάτι που δεν θέλεις. Κανένας. Συνεπώς σταμάτα να ασχολείσαι τόσο πολύ με το τι δεν θα πρέπει να κάνουν οι άλλοι και να ηδονίζεσαι με την ιδέα της μαζικοποίησης των αντιδράσεων. Τις αναλύσεις σου σχετικά με το γελοίο του πράγματος να τις ακούσουμε ευχαρίστως.
[Και ξαφνικά σκάει μύτη ο πολιτικά ορθός, ο οποίος ξοδεύει πάνω από τα μισά στάτους του για να νουθετεί τους πάσης φύσεως παραστρατημένους. Ξέρετε, αυτός ο τύπος ο οποίος θεωρεί ρατσιστή αυτόν που θα κάνει έστω και κουβέντα σχετικά με το πόσο ενοχλείται με τον μαύρο Αχιλλέα από τη Φθιώτιδα. Ναι, μιλάμε για τον ίδιο που θα σκάσει μύτη στα σχόλια και θα μας πει για τους μαύρους μπασκετμπολίστες Σοφοκλή παλαιότερα και Γιάννη στις μέρες μας, συγκρίνοντας την αρχαία εποχή με την εποχή της παγκοσμιοποίησης.]
FB status:Καλά του τα πες. Στην τελική οι συγκεκριμένοι ήρωες δεν είναι ιστορικά αλλά μυθικά πρόσωπα και συνεπώς δεν υπάρχει κάποια δέσμευση στη μορφή και τα εξωτερικά χαρακτηριστικά τους. Δεν είναι υποχρεωτική η πιστή απόδοση του έργου. Άσε που κάποια μεγάλα έργα, όπως η Ιλιάδα, αποτελούν παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά και είναι απόλυτα θεμιτό να τα παρουσιάζει ο εκάστοτε καλλιτέχνης προσαρμοσμένα στον δικό του τρόπο. Τέλος, οι αντιδράσεις στο "Troy: Fall of a City" για τη συμμετοχή μαύρων ηθοποιών στους βασικούς χαρακτήρες, έχουν τη ρίζα τους στα ρατσιστικά πρότυπα άλλων εποχών, όπου οι λευκοί πρωταγωνιστούσαν στα πάντα.
Σοβαρά; Ας επιστρέψουμε λοιπόν στο δημοτικό και συγκεκριμένα στα λεξικά για να δούμε τι είναι οι μυθικοί ήρωες.
ήρωας ο [íroas]:
στην αρχαία ελληνική μυθολογία θνητός με εντελώς ξεχωριστές ικανότητες και ιδιότητες, που λατρευόταν μετά το θάνατό του
α. που αντιμετωπίζει τον κίνδυνο, κυρίως στις πολεμικές επιχειρήσεις, με εξαιρετικό θάρρος, τόλμη και γενναιότητα β. που διακρίνεται για το ήθος, την αρετή και την αυτοθυσία του στην υπηρεσία ενός ανώτερου σκοπού
α. καθένα από τα δρώντα βασικά πρόσωπα ενός λογοτεχνικού, θεατρικού ή κινηματογραφικού έργου β. το κύριο πρόσωπο ενός συμβάντος
Προφανώς αναφερόμαστε στο 3α. Αυτά τα πρόσωπα που περιέχονται στον ορισμό 3α έχουν ένα βασικό χαρακτηριστικό. δεν είναι αυτόνομα αλλά αποτελούν βασικά συστατικά ενός λογοτεχνικού, θεατρικού ή κινηματογραφικού έργου. Κάθε ένα τέτοιο έργο περιγράφει μία ιστορία και η ιστορία αυτή, πέρα από τα πρόσωπα στα οποία βασίζεται, είναι άρρηκτα συνυφασμένη και με το συνολικότερο πλαίσιο στο οποίο οριοθετείται το σκηνικό. Είναι προφανώς ΟΚ να αποδώσεις το έργο με μικρές προσαρμογές στα σύγχρονα ήθη (ώστε να αγγίξει περισσότερο το έργο τους θεατές) και με αλλαγές στο ντύσιμο (με μέτρο), σε μερικές ιδιότητες των χαρακτήρων και σε μερικά κομβικά σημεία της ιστορίας, αλλά μέχρι εκεί. Γιατί μέχρι εκεί; Όχι επειδή θα σε κυνηγήσει κάποιος και θα σου επιβάλει κυρώσεις αλλά επειδή από ένα σημείο και μετά θα παράγεις ένα εξάμβλωμα του έργου το οποίο ουδεμία σχέση έχει πλέον με τη βάση της ιστορίας.
Το χρώμα, η καταγωγή, το κοινωνικό πλαίσιο, η εθνικότητα, τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα, το φύλο, καθώς και η κατάληξη μιας ιστορίας δεν μπορούν να αλλάξουν επειδή τότε, δεν μιλάμε πια για την ίδια ιστορία. Λυπάμαι που θα σας το χαλάσω, αλλά ο Τρωικός Πόλεμος παύει να είναι ο Τρωικός Πόλεμος τη στιγμή που πολεμάνε μαύροι Έλληνες, όταν πολεμάνε οι Κοσσοβάροι με τους Τρώες, όταν ηγείται της εκστρατείας των Ελλήνων ένα λαϊκό παιδί από την Πύλο, ο Βρασίδας, όταν το Δωδεκάθεο περιλαμβάνει Αφροαμερικάνους και Κορεάτες, όταν η αφορμή για τον πόλεμο γίνεται με την αρπαγή της Κακάσχημης Καπνικαρέας και όταν κερδίζουν τελικά οι Τρώες. Μιλάμε για κάποια άλλη ιστορία, ενός κατά πάσα πιθανότητα ατάλαντου ή στερεμένου παραγωγού, ο οποίος αδυνατεί να στήσει μια δική του ιστορία ή έναν δικό του νέο ήρωα και στραπατσάρει κάτι ήδη αναγνωρισμένο για να υιοθετήσει το brand και να καρπωθεί τον ντόρο από τις αντιδράσεις των οπαδών του. H ίδια ιστορία με άλλο όνομα και άλλα ονόματα πρωταγωνιστών απλώς θα πήγαινε άπατη.
Όσο για τα επιχειρήματα περί ρατσιστικών αντιδράσεων, είναι ακόμη πιο φαιδρά και από τις αυτιστικές αντιδράσεις των απολογητών του μαύρου Αχιλλέα. Αν μιλήσουμε για κλασικά έργα, ο Οθέλος θα έπαυε να είναι Οθέλος τη στιγμή που ο ομώνυμος ήρωας θα γινόταν κοκκινοτρίχης μανάβης απ’ τα φιόρδ και η Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά δεν θα ήταν πια η Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά αν ο Μπαρμπα-Θωμάς ήταν ξανθός ιδιοκτήτης φάρμας στο σοκολατοχωριό της Milka. Να μιλήσουμε και για κάτι πιο σύγχρονο; Το πολυαγαπημένο Django Unchained ήταν μια ταινία η οποία μας καθήλωσε για κάτι λιγότερο από 3 ώρες και πανηγυρίσαμε στο τέλος την καθολική ισοπέδωση των λευκών αφεντάδων από τον σχεδόν υπεράνθρωπο μαύρο σκλάβο, στην απόλυτη ιστορία εκδίκησης. Τη μέρα που θα γυριστεί το remake του Django Unchained με πρωταγωνιστή τον Tom Hardy στο ρόλο του αλυσοδεμένου Βόρειου, ο οποίος έσπασε τις αλυσίδες του και τσάκισε τους λευκούς αφέντες που καταπίεζαν τους μαύρους σκλάβους στον Αμερικάνικο Νότο, θα γνωρίζουμε ότι το remake έγινε από κάποιον παντελώς ατάλαντο σκηνοθέτη ο οποίος προσπάθησε να καβαλήσει το έτοιμο brand του υπερταλαντούχου Tarantino και να καρπωθεί τις τότε αντιδράσεις της πολιτικής ορθότητας. Μόνο που εμείς, οι εκτός πολιτικής ορθότητας, θα χλευάζουμε παρέα μ’ εσάς, την ίδια ώρα που θα υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα του σκηνοθέτη να γυρίσει τη μαλακία του. Και απλά δεν θα πάμε να τη δούμε. Ααα... Επίσης εντελώς πληροφοριακά, θα στραβώσουμε και με έναν μελλοντικό Οβελίξ με six pack. Ίδια λογική.
Παγκόσμια κληρονομιά η Ιλιάδα; Σίγουρα. Αλλάζει κάτι στα της προηγούμενης επιχειρηματολογίας η καταγωγή ενός γιδέμπορα ο οποίος παραποιεί ένα brand και περιμένει να εισπράξει από τον θόρυβο των αντιδράσεων; Ίσως να άλλαζε αν ο συγκεκριμένος γιδέμπορας ήταν ο ίδιος ένας ήρωας μιας ιστορίας. Αλλά δεν είναι.
FB status:Μια παραγωγή του κινηματογράφου ή της τηλεόρασης πρέπει να κρίνεται αποκλειστικά από τις ερμηνείες της και όχι από την πιστότητα των ηρώων της, ιδίως όταν αυτοί είναι φανταστικοί. Κανονικά κάποιος πρέπει να τη δει πρώτα για να αποφανθεί.
Όχι. Δεν οφείλουμε τίποτα σε όποιον (επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως) ατάλαντο παραποιεί ένα έτοιμο brand για να ωφεληθεί απ’ τις αντιδράσεις. Ούτε σεβασμό ούτε λεφτά. Και ούτε και το πιστεύεις κι εσύ κατά βάθος. Απλώς στη δική σου λογική δεν γίνεται να είναι ποτέ λάθος κάτι που προβάλει μαύρους.
FB status:Όλα όσα λες είναι αποτέλεσμα της προκατάληψης ενάντια στην πολιτική ορθότητα. Έχουμε καταλήξει πλέον, όταν κάτι δεν συμφωνεί με τα δικά μας προσωπικά βιώματα και τις νόρμες μας, να το χρεώνουμε στην επιβολή της πολιτικής ορθότητας.
Όχι άδικα. Σε έναν κόσμο ραγδαία μεταβαλλόμενο, οι οπαδοί της πολιτικής ορθότητας συμπεριφέρονται σαν να έχουν πλέον στα χέρια τους την απόλυτη αλήθεια, η οποία απαγορεύεται να συζητηθεί περαιτέρω.
Οι καταπιεσμένες ομάδες των παλαιότερων εποχών, όχι μόνο είναι κατακριτέο να τίθενται υπό αμφισβήτηση για οποιονδήποτε λόγο, αλλά καθίσταται πλέον επιβεβλημένο να συμμετέχουν στα πάντα σε συγκεκριμένα "ηθικώς δίκαια" ποσοστά. Μαύρος Δίας; Μαύρος Δίας. Πως μπορεί να υπάρχει ολόκληρο Δωδεκάθεο στο οποίο να αποδεχόμαστε να μην συμμετέχουν μαύροι. Επίσης (ρίχνω ιδέα τώρα) το Δωδεκάθεο είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να παταχθεί η χοντροφοβία. Ο μαύρος Δίας θα μπορούσε πολύ όμορφα να συνδυαστεί και με έναν Ποσειδώνα με πατσοκοίλια, προγούλια και δίπλες στο σβέρκο. Γιατί όχι; Μυθικά πρόσωπα είναι κι αυτά.
Και κάπως έτσι φτάνουμε σε ταινίες τύπου Star Wars: The Last Jedi. Μια ταινία του 2017 η οποία, πέρα από τη γυναίκα-πρωταγωνιστή (η οποία προσωπικά θεωρώ ότι ήταν πολύ καλή επιλογή), παραγέμισε από γυναίκες σε όλα τα πόστα. Τυχαία; Ίσως όχι. Αποτέλεσμα; Η ένταση που έβγαζε ο Kylo Ren μόνος του, ήταν υπερπολλαπλάσια από το ανάλατο αποτέλεσμα του πολυάριθμου γυναικείου cast. Τυχαία; Σίγουρα όχι. Μιλάμε για ταινία που πραγματεύεται τον πόλεμο. Και ο πόλεμος εκφράζεται καλύτερα από άνδρες λόγω φύσης. Και επειδή το βλέπω να έρχεται το σχόλιο για την εκθείαση του πολεμοχαρούς αντρικού προτύπου: Είναι η πολεμική έκφραση κάτι για το οποίο πρέπει να καυχιόμαστε; Καθόλου. Αλλά και πάλι, η καλλιτεχνική θεματολογία πραγματεύεται συνήθως ιστορίες πέρα από το ομαλό και το αναμενόμενο. Και πρέπει να τις πραγματεύεται με τους καταλληλότερους εκπροσώπους. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ δεν θα πήγαινα να παρακολουθήσω δίωρη ταινία από κάμερα κυκλοφορίας με ομαλή ροή κίνησης και υπέροχες οδηγικές συμπεριφορές, όσο κι αν αυτό θα ήταν κάτι για το οποίο θα έπρεπε να καυχιόμαστε ως κοινωνία.
Η πολιτική ορθότητα είναι εδώ πλέον για να επιβάλει διά της πίεσης, όχι τον καταλληλότερο για την απόδοση κάποιας ιστορίας, αλλά αυτόν που περιμένει στη σειρά. Γιατί; Επειδή του είχαν κλέψει τη σειρά τα προηγούμενα χρόνια. Και αυτή η κατάσταση θεωρείται τελεσίδικα από πολλούς ως αδιαπραγμάτευτη αλήθεια.
Κύριοι της πολιτικής ορθότητας, δεν είσαστε ευαισθητοποιημένοι. Είσαστε απλοί ρεβανσιστές. Και ο μαύρος Αχιλλέας είναι ένα κατάντημα της μετριότητας και της έλλειψης αυθεντικότητας, αξίες τις οποίες προβάλετε κατά κόρον.
Σας αποχαιρετώ με την αγαπημένη μου Ruth Brown (Ωωω ναι, είναι μαύρη!), την ώρα που τραγουδάει για το πατριαρχικό πρότυπο του sugar daddy. Έτσι, για να σας μπλοκάρω τον εγκέφαλο.
